توسعه یک مدل gis مبنا به منظور مکان یابی مراکز محلات و نواحی شهری مبتنی بر مفاهیم اختلاط کاربری ها

در نظریه جداسازی کاربری ها، کاربری ها به علت ماهیت تزاحمی خود از هسته های سکونتی شهرها فاصله گرفته و برای جبران این فاصله بر استفاده از اتومبیل تأکید شد که این موضوع سبب از میان رفتن نقش محله و ناحیه و مراکز آن ها گردید. پس از آشکار شدن پیامدهای منفی این نظریه، رویکردهای نوین شهرسازی بر توسعه اختلاط کاربری ها و احیا بافت مرکز محله و ناحیه تأکید دارند. هدف از این تحقیق بهره گیری از قابلیت ها و تحلیل های gis به منظور توسعه مدلی جهت مکان یابی و اولویت بندی مراکز محلات و نواحی شهری با بهره گیری از مفاهیم اختلاط کاربری است. این تحقیق با توسعه مدلی بر پایه سنجش پنج شاخص کمی برای واحد مکانی گره، در دو مرحله ابتدا به مکان یابی و سپس رتبه بندی مراکز پیشنهادی محله و ناحیه در منطقه هفت شهرداری تهران پرداخته است. روش  کلی استفاده شده در این تحقیق کمی سازی معیارهای کیفی در قالب شاخص های عددی و تلفیق مرحله به مرحله ی این شاخص ها است. ارزیابی نتایج به دست آمده، نشان دهنده قابلیت مدل و شاخص های معرفی شده در شناسایی نقاط بالقوه و بالفعل جهت در نظر گرفته شدن به عنوان مرکز محله و ناحیه و انطباق نتایج به دست آمده از مدل با مطالعات پایه صورت گرفته برای منطقه مورد مطالعه است.